Η σύγκρουση δύο παγκόσμιων πολιτισμών Ρώμη vs Ιερουσαλήμ και το τραγικό επιστημονικό σφάλμα του Laurent Guyénot.

Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής.

Αποφάσισα να μεταφράσω μια ακόμη ενδιαφέρουσα εργασία γεωστρατηγικής-γεωπολιτικής από συνάδελφο του εξωτερικού. Εν τούτοις αποτελεί μόνιμο φαινόμενο όλων των συναδέλφων να ταυτίζουν τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης με τον Εωσφόρο.

 

 

 

 

 

 

 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος γεωστρατηγικός-γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail-6945294197. Οι τρεις παγκόσμιες καινοτομίες μου-Project Manager.

Δεν γνωρίζουν ότι ένα τμήμα των Ισραηλινών εγκατέλειψε τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και ασπάστηκε τον Διονυσιακό πολιτισμό ; Επίσης ο Laurent Guyénot παρατηρεί ότι η μεταστροφή της Ρώμης στον Χριστιανισμό είναι ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της ιστορίας που κανένας ιστορικός δεν έχει λύσει ακόμη.

Η μεγαλύτερη εθνική ευεργεσία του Χριστού και της Ορθοδοξίας μέσω των Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, ήταν η απελευθέρωση από τον Ρωμαϊκό ζυγό και εν συνεχεία η ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους από τους Έλληνες. Η ενέργεια τους αυτή άλλαξε τα ιστορικά δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν χαίρονται από την παρουσία και τις ευεργεσίες του Θεανθρώπου προς τον Ελληνισμό. Μερικοί έχουν διαφορετικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να λυπούνται, να οδύρονται, να υποφέρουν και παράλληλα να πασχίζουν να μειώσουν προσφορά του Θεού, των Αγίων και του imperium romanum του Βοσπόρου. Δυστυχώς ο Διονυσιακός πολιτισμός κάποιους τους δημιούργησε σοβαρή νοητική-ψυχολογική βλάβη και άλλους τους οδήγησε σε πλάνη, ώστε να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν, το ασύλληπτο-μοναδικό μέγεθος της θείας ευεργεσίας.

Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.

Τα δύο αυτά μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους.

Οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Θεού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Ελληνικό πολιτισμό-Ορθοδοξία στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Όταν αρνήθηκαν οι Ισραηλίτες τον  Χριστό, τον αποδέχτηκαν οι Έλληνες των πρωτοχριστιανικών αιώνων και του μεσαίωνα, οι οποίοι έκαναν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό Ελληνικό.

Για αυτό οι πρόγονοι μας από σκλάβοι έγιναν διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη.  Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική, Συρία, Ισραήλ σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία και δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός).

Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.

Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας.

Οι δύο Άγιοι (Κωνσταντίνος και Ελένη) είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Ελληνικού έθνους. Άλλαξαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Έκαναν τους προγόνους μας από σκλάβους, διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Αναμφίβολα μεγάλη συμμετοχή τις αποφάσεις του Μ. Κωνσταντίνου διαδραμάτισε η Αγία Ελένη. Η Ευσεβής Αυγούστα ασκούσε επιρροή επάνω στις αποφάσεις που άλλαξαν τις τύχες του Ελληνισμού αλλά κα της ανθρωπότητας.

Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό.

Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προυποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ελληνικού Imperium Romanu. Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς.

Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. Ο Κωνσταντίνος ως Αύγουστος θέσπισε μια σειρά διαταγμάτων. Εν τούτοις το σημαντικότερο όλων ήταν το Διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας, με το οποίο άλλαξε την παγκόσμια ιστορία και την μοίρα του Ελληνικού έθνους.

Με το διάταγμα νομιμοποιήθηκε η χριστιανική θρησκεία (Religio licita), οι πιστοί  της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους (Pax Romana). Eπίσης με το διάταγμα αυτό έδωσε στο Χριστιανικό ιερατείο όλα τα δικαιώματα που είχαν οι παγανιστές ιερείς. Οι Χριστιανοί ιερωμένοι είχαν απαλλαγεί από τις φορολογικές και κάθε άλλου είδους υποχρεώσεις, προς το imperium romanum, ώστε να επιτελούν απερίσπαστοι τα ιερατικά τους καθήκοντα.  Με τη διακήρυξη τής θρησκευτικής ελευθερίας από τον μέγιστο των Εθνικών μας ευεργετών, αναγνωριζόταν και η νομική υπόσταση κάθε χριστιανικής κοινότητας. Από νομικής πλευράς.

Η Ορθοδοξία βρίσκεται σε νέο νομικό καθεστώς. Πολύ αξιόλογα προνόμια δόθηκαν στην Εκκλησιαστική δικαιοσύνη. Ο κάθε Χριστιανός είχε το δικαίωμα να ζητήσει να εκδικαστεί  μια αγωγή έστω και μη εκκλησιαστικής φύσεως, στο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο, ακόμη και αν η εκδίκαση τής υποθέσεως είχε ήδη αρχίσει σε πολιτικό-Ρωμαϊκό Δικαστήριο. Προς το τέλος τής βασιλείας τού Κωνσταντίνου τα δικαιώματα των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο:

Σταδιακά η ορθόδοξη Εκκλησία άρχισε να αποκτά δύναμη και εξουσία μέσα από τις δωρεές που λάμβανε από διάφορες  προσφορές σε κτήματα και χρυσά νομίσματα. Μια ακόμη ευεργετική διάταξη του νόμου ήταν ότι οι χριστιανοί δεν ήταν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν σε ειδωλολατρικές γιορτές. Το όνομα τού Κωνσταντίνου συνδέεται με την ανέγερση πολλών ναών σε όλα τα μέρη τής τεράστιας Αυτοκρατορίας.

Με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους από τους Έλληνες η ετοιμοθάνατη από τον Διονυσιακό πολιτισμό αυτοκρατορία έγινε το πιο ισχυρό κράτος στον κόσμο και περιλάμβανε τα πιο πολιτισμένα τμήματα της ανθρωπότητας.

Η πολιτιστική ανωτερότητα των Ελλήνων ήταν εμφανής σε όλους τους τομείς. Εξαιτίας της Αριστόκλειας παιδείας, των πολλών εχθρών και των καθαρά αμυντικών πολέμων σε παγκόσμιο επίπεδο η αυτοκρατορία εξελίχθηκε με τον πιο πειθαρχημένο και τεχνολογικά προηγμένο τρόπο. Για αυτό το ισχυρότερο στρατεύματα του μεσαίωνα ήταν τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά. Η ενότητα του έθνους-κράτους βασίστηκε στους τρεις Φωστήρες της Τρισηλίου θεότητος με την εισαγωγή των διδαχών του Αριστοκλέους στην ταχέως ανερχόμενη θρησκεία και στο πολιτική ιδεολογία της παγκόσμιας αυτοκρατορίας.

Οι ξένοι ιστορικοί αναφέρουν ότι το κράτος του Βοσπόρου είχε ως εδάφη την Μικρά Ασία, μέρος της Συρίας, την Βαλκανική Χερσόνησο νότια του Δούναβη και τις νότιες περιοχές της Ιταλίας και της Κριμαίας. Η Σερβία, η Κροατία, η Γεωργία και ορισμένα Αραβικά εμιράτα στην Συρία και την Μεσοποταμία είχαν αποδεχθεί την ανωτερότητα της Κωνσταντινούπολης. Το 1018 έχουμε το απόγειον του Ελληνισμού και ο Έλληνας που αναπαύεται στο Έβδομον ήταν ο ισχυρότερος Βασιλιάς της οικουμένης και κυρίαρχος του κόσμου. Τον τέταρτο αιώνα έχουμε την θεολογική εδραίωση του Χριστιανισμού και του Imperium Romanum. Kατά τις Αγίες  Οικουμενικές Συνόδους που έλαβαν χώρα δια την αναίρεση των αιρετικών δοξασιών και την υποστήριξη Ορθόδοξου Δόγματος έχουμε την ένωση της χριστιανικής Χριστιανικής πίστεως με την φιλοσοφία και την δημιουργία της Ελληνοχριστιανικής Θεολογίας.

Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνστναντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους.

Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και ο Αριστόκλειος πολιτισμός ήταν τα βασικά στοιχεία συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων.  Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού, του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.

Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος.

Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός πολιτισμός βασίζεται σε μια πολυπολικότητα και σε ανταγωνιστικές αρχές με βασικούς πυλώνες τον Ιησού Χριστό και τον Μέγα Αριστοκλή. Είναι εμφανέστατη η  δυναμική-καταλυτική συνύπαρξη ισορροπία μεταξύ του χριστιανικού πολιτισμού και του ελληνιστικού πολιτισμού.

Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο.

Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή.

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της αρχαίας θρησκείας. Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.

Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα

 

 

Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους.

 

Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο “θεός” των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο “θεό” των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων. Μεταξύ άλλων ο Laurent Guyénot επικαλείται Έλληνες λόγιους οι οποίοι ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες σοφοί “αντέγραψαν” τα διδάγματα του Μωυσή. Αυτό ειδικά το ισχυρίζονται για τον Μέγα Αριστοκλή.

Κυριολεκτικά απαράδεκτες-προσβλητικές και ανθελληνικές από κάθε άποψη ήταν οι θεωρίες του Αριστόβουλου και άλλων σοφών του Διονυσιακού πολιτισμού. Ο Αριστόβουλος ο Περιπατητικός ισχυριζόταν ότι ο Ύπατος των Φιλοσόφων, ο Μέγας Αριστοκλής, “αντέγραψε” τον Μωυσή.

Ενδεικτικά για το θέμα αυτό, αναφέρει μεταξύ άλλων η βικιπαίδεια : “Ο Αριστόβουλος ο Αλεξανδρεύς ή Αριστόβουλος ο Περιπατητικός έζησε στην Αλεξάνδρεια τον 3ο-2ο αιώνα π.Χ. και υπήρξε Ιουδαίος περιπατητικός φιλόσοφος, ιδρυτής της Ιουδαϊκής Αλεξανδρινής Σχολής.  Χαρακτηρισικό της χρονικής περιόδου που έζησε και έδρασε είναι η βασιλεία του Πτολεμαίου Ε΄ του Επιφανούς (204-181 π.Χ.), του οποίου υπήρξε δάσκαλος και σύμβουλος, καθώς και του Πτολεμαίου ΣΤ΄ του Φιλομήτορος (187-146 π.Χ.), στον οποίο αφιέρωσε το σημαντικότερο βιβλίο του, Εξηγήσεις της Μωυσέως Γραφής ή του Μωυσέως Νόμου, μια ερμηνεία αλληγορική της Πεντατεύχου.   Το έργο του αυτό εμπεριέχει και τον πυρήνα της διδασκαλίας του. Με αυτό προσπάθησε να αποδείξει ότι πηγή της ελληνικής φιλοσοφίας, από τον Όμηρο και έπειτα, υπήρξε η Παλαιά Διαθήκη, ισχυριζόμενος ότι όλοι οι Έλληνες στοχαστές είχαν εντρυφήσει σε αυτήν και είχαν επηρεαστεί από το περιεχόμενό της.

Για να θεμελιώσει την αυθαίρετη αυτή άποψή του, από την μια μεριά πλησίαζε με την τεχνική της αλληγορικής ερμηνείας χωρία της Παλαιάς Διαθήκης στις αντιλήψεις Ελλήνων φιλοσόφων, όπως του Πυθαγόρα, του Σωκράτη, του Πλάτωνα κ.ά., και από την άλλη ως άριστος ελληνιστής που ήταν παραχάραζε ελληνικά κείμενα ή έπλαθε νόθα χωρία, τα οποία απέδιδε σε Έλληνες ποιητές και φιλοσόφους.

Τόση ήταν η αληθοφάνεια των δοξασιών του, ώστε να παραπλανήσει και να παρασύρει σε αυτές πολλούς χριστιανούς θεολόγους, μέχρι και τους Πατέρες της Εκκλησίας, από τους οποίους στη συνέχεια καταβλήθηκαν προσπάθειες προκειμένου να εναρμονίσουν τον θαυμασμό τους προς την ελληνική φιλοσοφική σκέψη με την αντίληψή τους για την υπεροχή και τη θεία προέλευση των διδασκαλιών της Βίβλου.”

Έρευνα-μετάφραση  Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος γεωστρατηγικός-γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivorellas@gmail-6945294197.

“Συχνά ακούμε από τους ραβίνους ότι ο αντισημιτισμός είναι η ζήλια εκείνων που δεν έχουν επιλεγεί από τον Θεό – ένα είδος κόμπλεξ του Κάιν.

Ο Jacques Attali προτείνει μια πιο λεπτή παραλλαγή: « Ο αντισημιτισμός βρίσκει την κύρια πηγή του στο μίσος εκείνων στους οποίους δεν θα θέλαμε να χρωστάμε τίποτα. » Τι οφείλουν οι Χριστιανοί στους Εβραίους; Θεός.

Πριν από τους Εβραίους δεν γνωρίζαμε τον Θεό. Μέσω αυτών Τον γνωρίζουμε. Το χρέος μας είναι ανυπολόγιστο. Μας ενοχλεί.  Όχι ηλίθια. Αλλά ας εμβαθύνουμε λίγο, και θα δούμε ότι δεν πρόκειται για αχαριστία, αλλά για τη διαίσθηση που γαργαλάει τη συνείδησή μας, ότι μας εξαπάτησαν: ο Θεός που μας μεταβίβασαν οι Εβραίοι είναι ψεύτικος, ένας Θεός OCD, ένας γκροτέσκος κλόουν, ένας απατεώνας, ένα παντελόνι με ένα πόδι.  Ξεγελαστήκαμε.

Έχουμε υπογράψει ένα πολιτισμικό συμβόλαιο το οποίο για δύο χιλιάδες χρόνια μας απαγόρευε να έχουμε πρόσβαση στην ιδέα του Θεού μόνο μέσω της λογικής, όπως μας δίδαξαν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, και το οποίο αντίθετα απαιτεί την προσήλωσή μας στην «υπερβολική αποκάλυψη ότι ο Θεός είναι ο θεός του Ισραήλ. Οι Εβραίοι μάς αφαίρεσαν έτσι την πιο ουσιαστική πνευματική ελευθερία και πήραν από εμάς την αναγνώριση της θεϊκής τους εξαιρετικότητας, μια συμβολική δύναμη που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει.

Πώς το έκαναν; Τόσο ηλίθιοι είμαστε;  Ο πολιτισμός της πονηριάς Η πρώτη καλά τεκμηριωμένη απόπειρα αυτής της απάτης ανάγεται στη σχολή του Έζρα, ο οποίος στη Βαβυλώνα υπό την περσική κυριαρχία, τον 5ο αιώνα π.Χ., δημοσίευσε την πρώτη έκδοση του Tanakh (αργότερα αναθεωρήθηκε από τους Hasmoneans). Όπως έδειξα στο Από τον Γιαχβισμό στον Σιωνισμό , το τέχνασμα εμφανίζεται στα Βιβλία του Έσδρα και του Νεεμία: αυτός που ορίζεται ως «Γιαχβέ, ο θεός του Ισραήλ» στο σώμα του βιβλίου, εξομοιώνεται με τον «Θεό του Ουρανού». των Ζωροαστρών στα ψεύτικα διατάγματα που αποδίδονται στους Πέρσες βασιλιάδες, που επιτρέπουν την ανοικοδόμηση του ναού1 .

Δεν είναι σαφές πόσο καλά λειτούργησε το τέχνασμα με τους Πέρσες. Αλλά από εκείνη την ημέρα, η σχέση του Ισραήλ με την Αυτοκρατορία (και ευρύτερα με τους Εθνικούς) βασίζεται στην ίδια διπλή γλώσσα: στους Εθνικούς και στην αυτοκρατορική διοίκηση λένε ότι ο Ναός της Ιερουσαλήμ είναι αφιερωμένος στον Μεγάλο Θεό, αλλά Οι Εβραίοι διδάσκονται ότι στην πραγματικότητα προορίζεται για τον θεό του Ισραήλ και απαγορεύεται σε μη Εβραίους.

Αυτή η διπλή γλώσσα γίνεται ένα παράδοξο διπλό νόημα: Ο Γιαχβέ είναι ταυτόχρονα ο Μέγας παγκόσμιος Θεός και ο εθνικός θεός του Ισραήλ. Και αυτό το παράδοξο διπλό νόημα εσωτερικεύεται από τους ίδιους τους Εβραίους. Μια άλλη όψη αυτού του τεχνάσματος είναι η διπλή έννοια του Εβραϊσμού, που για τους Εβραίους σημαίνει εθνοτικό διαχωρισμό (συνθήκη συλλογικής επιβίωσης στην εξορία και τη διασπορά), αλλά που παρουσιάζεται στους Εθνικούς ως λατρεία του παγκόσμιου Θεού.

Η πρώτη έννοια είναι πρακτική, η δεύτερη θεωρητική. Η πρακτική είναι για τους Εβραίους, η θεωρία είναι για τους Εθνικούς. Όμως το διπλό νόημα εσωτερικεύεται και οι Εβραίοι θεωρούν ότι αυτό που τους ενώνει είναι και μια θρησκεία (Ιουδαϊσμός) και μια γενετική κοινότητα (Εβραϊσμός).  Η πονηριά είναι ένα ουσιαστικό μέρος της Εβραϊκής, επειδή είναι γραμμένο στην Εβραϊκή Βίβλο. Με την εξαπάτηση του πατέρα του Ισαάκ, του αδελφού του Ησαύ και του θείου του Λάβαν, ο Ιακώβ γίνεται ο επώνυμος πρόγονος του Ισραήλ (Γένεση 25-36). Ο Τζον Άντερσον το έκανε θέμα ενός βιβλίου για τη «θεολογία της εξαπάτησης» στην Τορά.

Προσπαθεί να εξηγήσει πώς ο Ιακώβ μπορεί να είναι και «ασύστολος απατεώνας» και εκλεκτός του Γιαχβέ, ή πώς μπορεί ο Γιαχβέ να είναι «συνεργός στην εξαπάτηση του Ιακώβ»; Η λύση του είναι ότι ο Γιαχβέ έπρεπε να ενεργήσει ανήθικα (σύμφωνα με τα περιορισμένα ανθρώπινα πρότυπα μας) για τον ανώτερο σκοπό της «διαιώνισης της προγονικής υπόσχεσης2 ”.

Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί για πολλές άλλες ιστορίες στην Τορά, όπως η Ταμάρ που μεταμφιέστηκε σε πόρνη για να αποπλανήσει τον πεθερό της για να δημιουργήσει τη φυλή του Ιούδα (Γένεση 38), ή ο Ιωσήφ που υποδούλωσε τους Αιγύπτιους αγρότες μέσω χρέους προκειμένου να προσφέρει στους αδελφούς του «κτήματα γης στην Αίγυπτο, στο καλύτερο μέρος της γης» (Γένεση 43-48).

Υπάρχει ένα παράδοξο μόνο για κάποιον που, όπως ο Άντερσον, πέφτει θύμα της κεντρικής βιβλικής εξαπάτησης και πιστεύει ότι «ο Γιαχβέ, ο Θεός του Ισραήλ» είναι ο Θεός. Αν ο Γιαχβέ είναι απλώς «ο θεός του Ισραήλ που ισχυρίζεται ότι είναι Θεός», τότε όλα είναι απολύτως λογικά: όπως ο Θεός, όπως οι άνθρωποι και το αντίστροφο.  Το Ισραήλ είναι λοιπόν ο πολιτισμός της απάτης, της διπλής ομιλίας και του ψεύδους. Η πονηριά ήταν αρχικά τρόπος συλλογικής επιβίωσης για τους Εβραίους, αλλά με τους αιώνες έγινε τρόπος ζωής και στρατηγική κυριαρχίας.  Η Ρώμη που δεν έχει άλλη σκέψη εκτός από την ελληνική φιλοσοφία, είναι ο πολιτισμός της σοφίας, συνώνυμος της αλήθειας. Αν και η Ρώμη έχει επίσης αυτοκρατορικό πάθος, αυτό βασίζεται στο πάθος για το δίκαιο, το οποίο αποτελεί πρακτική εφαρμογή του ελληνικού λόγου.

Μπορούμε επίσης να αντιπαραθέσουμε την Ρώμη ως πολιτισμό της λογικής και το Ισραήλ ως πολιτισμό της πονηριάς.  Θα θυμηθώ τις μεγάλες στιγμές του αγώνα θανάτου μεταξύ του ρωμαϊκού και του εβραϊκού πολιτισμού, που ξεκίνησε στην ελληνιστική εποχή και τελείωσε με τη μετατροπή της Ρώμης στον χριστιανισμό.

Αλλά πρώτα, ας διευθετήσουμε το ζήτημα του Θεού: πίστευαν οι Ρωμαίοι στον Θεό; Με άλλα λόγια: χρειαζόμασταν τους Εβραίους για να γνωρίσουν τον Θεό;  Ο Θεός των Ρωμαίων Συνήθως θεωρούμε την θρησκευτική σύγκρουση μεταξύ Ρώμης και Ιερουσαλήμ ως σύγκρουση μεταξύ πολυθεϊσμού και μονοθεϊσμού.  Δεν είναι ψεύτικο. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι δεν υπήρχαν περισσότεροι πολυθεϊστές από τους Ρωμαίους: ήταν τόσο φιλόξενοι απέναντι στους ξένους θεούς που υποδέχονταν ακόμη και εκείνους των ηττημένων λαών.

Η επιτυχία του Μιθραϊσμού είναι ένα παράδειγμα αυτού.  Όμως η αντίθεση μεταξύ πολυθεϊσμού και μονοθεϊσμού παραμένει στην επιφάνεια των πραγμάτων. Οι μορφωμένοι Ρωμαίοι, που άκουγαν ή διάβαζαν τους φιλοσόφους, πίστευαν στην ενότητα του θείου, δηλαδή σε έναν και μόνο Θεό. Δεν υπήρχε βαθιά σύγκρουση μεταξύ του πολυθεϊσμού και της ιδέας του Θεού.  Η ένταση επιλύθηκε με δύο τρόπους. Πρώτα απ ‘όλα, στην κορυφή όλων των θεών καθόταν ο υπέρτατος θεός, ο Δίας, του οποίου το όνομα σημαίνει απλώς «Θεός ο Πατέρας» (από το Diu και το Pater ).

Τότε όλοι οι θεοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως διάφορες εκδηλώσεις του ίδιου υπέρτατου Θεού (ή ακόμα και ως αλληγορίες φυσικών δυνάμεων). Αυτό είναι το επιχείρημα της πραγματείας του Κικέρωνα Περί της Φύσης των Θεών, στην οποία «Θεός» και «οι θεοί» είναι ισοδύναμες εκφράσεις. (Ας θυμηθούμε παρεμπιπτόντως ότι η λεγόμενη «Ελοχιστική» πηγή της Εβραϊκής Βίβλου χρησιμοποιεί επίσης τον ενικό Ελ και τον πληθυντικό Ελοχίμ εναλλακτικά).

Ας το δούμε ως εξής: γιατί ο Θεός να είναι αρσενικός παρά θηλυκός και ενικός παρά πληθυντικός; Οι Έλληνες, όπως και οι Αιγύπτιοι βρήκαν φυσικό να φαντάζονται το θείο και ως διαφορετικότητα και ως ενότητα. Με άλλα λόγια, η πολλαπλότητα των θεών αποτελεί το ένα πρόσωπο του θείου, αλλά η ενότητα είναι το άλλο πρόσωπο.  Ο πολυθεϊσμός είναι ένας περιεκτικός μονοθεϊσμός.  Οι περισσότεροι μορφωμένοι Ρωμαίοι ήταν εκλεκτικοί στις φιλοσοφικές τους ιδέες, αλλά η σχολή με τη μεγαλύτερη επιρροή ήταν ο Στωικισμός.

Στο τέλος της Δημοκρατίας, είχε την εύνοια του Κικέρωνα και, στο απόγειο της Αυτοκρατορίας, αυτή του Αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου. Το ότι οι Στωικοί ομολογούσαν μια μορφή μονοθεϊσμού είναι αναμφισβήτητο.

Τον 3ο αιώνα π.Χ., ο Στωικός φιλόσοφος Κλεάνθης έγραψε έναν περίφημο Ύμνο στον Δία που γιορτάζει αυτόν τον υπέρτατο Θεό « που έχει πολλά ονόματα, αλλά του οποίου η δύναμη είναι μία και άπειρη», που «κατευθύνει το παγκόσμιο πνεύμα που ζωντανεύει τα πάντα και ζει σε όλα. όντα» , μέσα από τα οποία «η σύγχυση γίνεται τάξη » και που έλκει την ψυχή του κάθε ανθρώπου «μέχρι αυτόν τον αιώνιο λόγο, που χρησιμεύει ως οδηγός και στήριγμα στη διακυβέρνηση του κόσμου » .

Λέγεται ότι οι Στωικοί μπέρδεψαν τον Θεό και τον Κόσμο (ή τη Φύση), και γι’ αυτό τους δίνεται η πολύ σύγχρονη ετικέτα του πανθεϊσμού. Αλλά πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί με τις λέξεις και τις μεταφράσεις: kosmos σημαίνει «τάξη» και μπορεί να υποδηλώσει και αυτό που διατάσσει και αυτό που διατάσσεται. Όσο για τη λέξη που μεταφράζεται ως Φύση, phusis, έχει μια δυναμική σημασία: είναι αυτό που κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν.3 .

Ο Διογένης Λαέρτιος (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.) συνοψίζει τη γνώμη των Στωικών ως εξής:  «Ο Θεός είναι ένας ζωντανός αθάνατος, λογικός, τέλειος, έξυπνος, ευλογημένος, ανίκανος να παραδεχτεί μέσα του οποιοδήποτε κακό, διατάσσοντας με την πρόνοιά του τον κόσμο και τα πράγματα που υπάρχουν στον κόσμο.4 .»  Μέσω ενός είδους φιλοσοφικής ταπεινότητας, δεν ισχυριστήκαμε ότι γνωρίζουμε τον Θεό, πολύ περισσότερο τι θέλει ο Θεός, τι λέει ο Θεός ή τι αρέσει στον Θεό. Αυτό το είδος ανθρωπομορφισμού θα μπορούσε να ισχύει για θεούς, όχι για Θεό. Ο Θεός παραμένει, για τον φιλόσοφο, ο άγνωστος, ή τουλάχιστον ο ανείπωτος, αφού το να πεις οτιδήποτε για τον Θεό σημαίνει να βάλεις ένα όριο στο άπειρο.

Ο Θεός είναι αυτό προς το οποίο τείνει η ανθρώπινη λογική, χωρίς ποτέ να τον φτάσει.  Εάν ο Θεός είναι άγνωστος, από την άλλη πλευρά, οι νόμοι με τους οποίους κυβερνά τον Κόσμο είναι εν μέρει προσβάσιμοι στην ανθρώπινη επιστήμη. Αυτοί οι νόμοι αποτελούν ένα είδος ενδιάμεσης αρχής, τη δημιουργική σκέψη ή λόγο του Θεού, που ονομάζεται Λόγος στην πλατωνική παράδοση. Το γεγονός ότι το σύμπαν υπακούει στους νόμους μαρτυρεί την ύπαρξη του Θεού, όπως είπε ο Κικέρων:  «Τι μπορεί να υπάρχει στην πραγματικότητα τόσο φανερό, τόσο προφανές, όταν κοιτάμε τον ουρανό και συλλογιζόμαστε τα ουράνια πράγματα, από την ύπαρξη μιας θεότητας προικισμένης με μια ανώτερη νοημοσύνη που τα κυβερνά;5 .»

Ο Θεός των Εβραίων Οι Εβραίοι ισχυρίζονται ότι όλοι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θεοί είναι και ανύπαρκτοι και αποτρόπαιοι. Όσο για τον υπέρτατο Θεό, τον οποίο οι Ρωμαίοι θεωρούσαν άγνωστο, οι Εβραίοι πιστεύουν ότι είναι πράγματι άγνωστος στους μη Εβραίους, γιατί μόνο οι Εβραίοι τον γνωρίζουν. Μόνο οι Εβραίοι γνωρίζουν το αληθινό όνομα του Θεού, που αποκαλύφθηκε στον Μωυσή για πρώτη φορά (Έξοδος 3).

Οι Εβραίοι γνωρίζουν επίσης την διεύθυνση του Θεού: κατοικεί στο Ναό της Ιερουσαλήμ και πουθενά αλλού.  Και φυσικά, οι Εβραίοι γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι ο θεός του Ισραήλ. Πως είναι δυνατόν ; Ο ίδιος ο Θεός εξηγεί στο Δευτερονόμιο 32:8-9 ότι έχει εκχωρήσει σε κάθε έθνος έναν «γιο του Θεού» (άγγελο;) αλλά ότι έχει κρατήσει το Ισραήλ για τον εαυτό Του, για να το ορίσει για την κυβέρνηση του κόσμου.

Ενώ σύμφωνα με τους Ρωμαίους, ο Θεός επικοινωνεί με τους ανθρώπους μέσω της λογικής, που τους επιτρέπει να έχουν πρόσβαση στην γνώση, και ως εκ τούτου στην αρετή που είναι η αληθινή ευτυχία, ο Εβραίος Θεός, αντίθετα, επικοινωνεί με το λαό Του μέσω του Νόμου. Η «Γνώση του καλού και του κακού», το κύριο αντικείμενο της ελληνικής και ρωμαϊκής φιλοσοφίας, είναι ο απαγορευμένος καρπός στη Γένεση 3, μια ιστορία στην οποία εντοπίζουμε μια πολεμική κατά του Ελληνισμού (που παρεμπιπτόντως αποδεικνύει ότι αυτή η ιστορία χρονολογείται από την περίοδο των Χασμοναίων).

Αυτό κάνει τον Ρωμαίο Κέλσο (γύρω στο 178) να λέει ότι ο Εβραίος Θεός είναι εχθρός του ανθρώπινου γένους « αφού καταράστηκε το φίδι, από το οποίο οι πρώτοι άνθρωποι έλαβαν τη γνώση του καλού και του κακού » , δηλαδή την ηθική συνείδηση.6 .  Δεν υπάρχει κανένα άλλο ηθικό πρότυπο στην Εβραϊκή Βίβλο από την υπακοή στους νόμους και τις αυθαίρετες εντολές του Γιαχβέ. Ο υπέρτατος Θεός είναι για τους Ρωμαίους, και ειδικότερα τους Στωικούς, αρχή ενότητας, άρα και αρμονίας μεταξύ των ανθρώπων.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Δάντης, ένας διακριτικός οπαδός του στωικισμού, έγραψε ότι «η ανθρώπινη φυλή μοιάζει απόλυτα με τον Θεό όταν είναι η πιο τέλεια. Πράγματι, ο αληθινός λόγος της ενότητας βρίσκεται μόνο στον Θεό » ( Περί Μοναρχίας, I, 8).

Ο Εβραίος Θεός, αντίθετα, εισάγει τη διαίρεση: ο Νόμος του στοχεύει να διαχωρίσει τον εκλεκτό λαό από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ακόμη και πριν γεννηθεί ο Αβραάμ, ο Εβραίος Θεός μισούσε να βλέπει τους ανθρώπους να συμφωνούν μεταξύ τους για να επιτύχουν σπουδαία πράγματα, όπως «έναν πύργο του οποίου η κορυφή διαπερνά τους ουρανούς» . « Γρήγορα », είπε στον εαυτό του, « ας πάμε κάτω και ας μπερδέψουμε τη γλώσσα τους για να μην ακούνε πια ο ένας τον άλλον » (Γένεση 11:7). σε αυτή την ιστορία του Πύργου της Βαβέλ, όπως και σε αυτή του Κήπου της Εδέμ, μια κήρυξη πολέμου κατά του Ελληνισμού.

Διότι πριν εναντιωθεί στην Ρώμη, η Ιερουσαλήμ αντιτάχθηκε στον ελληνιστικό πολιτισμό, που μοιράστηκε μεταξύ του βασιλείου των Σελευκιδών και του βασιλείου των Λαγιδών (ή των Πτολεμαίων). Και όπως θα δούμε, αυτή η σύγκρουση πολιτισμών συνδέεται στενά με τη σύγκρουση των θρησκειών: οι ελληνιστικοί ηγεμόνες πολεμούν τον αποσχισμό των Εβραίων, ο οποίος βασίζεται στον ακατανόητο ισχυρισμό τους σύμφωνα με τον οποίο ο εθνικός τους θεός είναι ο παγκόσμιος Θεός, με άλλα λόγια ο παγκόσμιος Θεός προτιμά τους Εβραίους και θέλει μόνο να λατρεύεται στην Ιερουσαλήμ από τους Εβραίους.

Η Ρώμη εναντίον της Ιερουσαλήμ: η σύγκρουση των πολιτισμών Το 167 π.Χ., ο βασιλιάς Αντίοχος Δ΄ Επιφάνης, παίρνοντας την ονομαστική αξία του ισχυρισμού των Εβραίων ότι ο Γιαχβέ είναι ο υπέρτατος Θεός, ο Δίας, θέλησε να αφιερώσει τον ναό τους στον τελευταίο. Οι περισσότεροι Ιουδαίοι (δεν υπάρχουν ακόμη ξεχωριστές λέξεις για «Εβραίος» και «Ιουδαίος») δεν είχαν αντίρρηση σε αυτό. Αλλά όπως πάντα στην ισραηλινή ιστορία, μια φανατική ελίτ ξεκίνησε έναν εμφύλιο πόλεμο και πήρε τη μοίρα του Ισραήλ στα χέρια της.

Αυτό το επεισόδιο είναι ενδιαφέρον γιατί αποδεικνύει την παραπλανητική φύση του εβραϊκού μονοθεϊσμού. Όχι μόνο οι εβραϊκές ελίτ περιφρονούσαν τους θεούς των άλλων λαών, καταστρέφοντας τα ιερά τους όπου μπορούσαν, αλλά αρνήθηκαν στους Εθνικούς το δικαίωμα να συμμετάσχουν στη λατρεία του εθνικού τους θεού, ενώ ισχυρίστηκαν ότι ήταν ο υπέρτατος Θεός της «ανθρωπότητας». Ήταν αφόρητο για τους Έλληνες.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εμφανίστηκαν οι πρώτες γραπτές εκφράσεις της Ιουδαιοφοβίας, οι οποίες περιλάμβαναν πολλές εκδοχές της ιστορίας ότι οι Εβραίοι δεν δραπέτευσαν από την Αίγυπτο όπως ισχυρίζονταν, αλλά εκδιώχθηκαν σαν λεπροί.  Βρίσκουμε αυτή την ιστορία, για παράδειγμα, στον Διόδωρο Σικελιώτη, ο οποίος επίσης αναφέρει ότι, όταν ο βασιλιάς Αντίοχος Ζ΄ Ευεργέτης πολιόρκησε την Ιερουσαλήμ το 134 π.Χ., οι φίλοι του « τον προέτρεψαν έντονα να εξολοθρεύσει πλήρως τον εβραϊκό λαό ή, τουλάχιστον, να καταστρέψει τους θεσμούς του. και τον αναγκάζουν να αλλάξει τρόπο ζωής.

Αλλά ο βασιλιάς, γεμάτος μεγαλοψυχία και επιείκεια, αρκέστηκε να πιάσει ομήρους και αθώωσε τους Εβραίους από τις κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν, αφού ζήτησε το φόρο που του όφειλαν και γκρέμισε τα τείχη της Ιερουσαλήμ7 Έτσι, το βασίλειο των Χασμονέων επέζησε, ώσπου, εκμεταλλευόμενος τον εμφύλιο πόλεμο που προκλήθηκε από τη δυναστική αντιπαλότητα, ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος κατέλαβε και έβαλε τέλος στην εβραϊκή ανεξαρτησία (63 π.Χ.).

Παραδόξως, παρατηρήσαμε επίσης κατά την περίοδο αυτή έντονη εβραϊκή απολογητική, ακόμη και προσηλυτιστική δραστηριότητα. Κανείς δεν το ενσαρκώνει καλύτερα από τον Φίλωνα από την Αλεξάνδρεια (πέθανε γύρω στο 45 μ.Χ.), ο οποίος προσπαθεί να δείξει ότι όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι εμπνεύστηκαν από τον Μωυσή, που είναι ένας τρόπος κατάκτησης της Ρώμης εκ των έσω. « Ήταν μια προσπάθεια προς όφελος του Ιουδαϊσμού, αυτό που θα πετύχαινε ο Χριστιανισμός τέσσερις αιώνες αργότερα » , εξηγεί ο καρδινάλιος Jean Daniélou, ο οποίος επίσης διευκρινίζει ότι ο Philo συνδέεται μέσω του αδελφού του με τη «μεγάλη διεθνή εβραϊκή τράπεζα» , πιστωτή της αυτοκρατορικής οικογένειας.8

Στο Ισραήλ όμως αναπτύχθηκε ένας αντιρωμαϊκός μεσσιανικός εθνικισμός, το πλαίσιο του οποίου αντανακλάται στα ευαγγέλια. Το 66 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Νέρων έστειλε τον στρατηγό Βεσπασιανό και τον γιο του Τίτο για να υποτάξουν αυτήν την επαναστατημένη Ιερουσαλήμ. Ο πόλεμος κράτησε τέσσερα χρόνια και έληξε με λεηλασία και καταστροφή του ναού.

Όπως προαναφέρθηκε, οι Ρωμαίοι είχαν το έθιμο να υποδέχονται τους θεούς των ηττημένων λαών, με μια τελετή εκκλησιασμού . Όμως ο Εβραίος θεός, ο Γιαχβέ, θεωρούνταν απαράμιλλος, ακόμη και κακός. Έτσι τα ιερά του αντικείμενα αντιμετωπίζονταν σαν κοινά λάφυρα πολέμου. Επιπλέον, καθώς οι Εβραίοι όλου του κόσμου ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν δύο δραχμές ετησίως για το ναό τους, ο Βεσπασιανός τους υποχρέωνε τώρα να πληρώνουν αυτόν τον φόρο στο ναό του Δία στο Καπιτώλιο.9 .

Το μήνυμα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο. Υπό την επόμενη δυναστεία (τους Αντωνίνους), ο αυτοκράτορας Τραϊανός έπρεπε να καταστείλει τις εβραϊκές εξεγέρσεις σε όλη την διασπορά, ιδιαίτερα στη Βόρεια Αφρική (115-117). Ο κληρονόμος του Αδριανός αντιμετώπισε μια σοβαρή μεσσιανική εξέγερση στην Ιερουσαλήμ, με επικεφαλής τον αυτοαποκαλούμενο μεσσία Shimon Bar Kochba, ο οποίος κατάφερε να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο κράτος για λίγα χρόνια (132-135). Η ρωμαϊκή στρατιωτική εκστρατεία άφησε 580.000 νεκρούς σύμφωνα με τον Dio Cassius, ο οποίος προσθέτει: « Στην Ιερουσαλήμ, ο Αδριανός ίδρυσε μια πόλη στη θέση αυτής που είχε ισοπεδωθεί, ονομάζοντάς την Aelia Capitolina, και στη θέση του ναού του θεού, ύψωσε νέο ναό στον Δία10».  Οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν από την πόλη και η περιτομή απαγορεύτηκε σε όλη την αυτοκρατορία. Το όνομα του Ισραήλ διαγράφηκε και η νέα επαρχία μετονομάστηκε Συρία Palæstina( στην μνήμη των Φιλισταίων ελληνικής καταγωγής).

Ο Αδριανός νόμιζε ότι είχε εξαφανίσει το Ισραήλ μια για πάντα.  Πρέπει λοιπόν να θυμόμαστε ότι ο αγώνας μεταξύ Ρώμης και Ιερουσαλήμ είναι μια κεντρική δυναμική στην ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτή η πραγματικότητα έχει υποτιμηθεί σε μεγάλο βαθμό στη δυτική ιστοριογραφία, κληρονόμος ενός χριστιανικού πολιτισμού του οποίου η αποστολή ήταν να συμφιλιώσει τη Ρώμη και την Ιερουσαλήμ.

Η Ρώμη κατακτήθηκε από την Ιερουσαλήμ Το Ισραήλ επέζησε της ρωμαϊκής απόπειρας εξάλειψης, μέσω της ταλμουδικής κουλτούρας της διασποράς.  Το Ισραήλ επέζησε από το μίσος της Ρώμης. Αυτό το μίσος βυθίστηκε σίγουρα στην κοινότητα των 97.000 Εβραίων αιχμαλώτων που έφερε στην Ρώμη ο Βεσπασιανός (σύμφωνα με τον Φλάβιο Ιωσήφ), πολλοί από τους οποίους αφέθηκαν ελεύθεροι, και μερικοί ακόμη, όπως ο ίδιος ο Ιώσηπος, υιοθετήθηκαν στην αυτοκρατορική οικογένεια, δηλ. εξευγενίστηκαν.

Στους δύο πρώτους αιώνες της εποχής μας, το εκδικητικό μίσος της Ρώμης εκφράστηκε με κρυπτικό τρόπο σε μια αποκαλυπτική εβραϊκή λογοτεχνία που έλαβε τους συμβολικούς κώδικες του Βιβλίου του Δανιήλ: η Ρώμη αφομοιώθηκε με το τέταρτο θηρίο του οράματος του Δανιήλ, εξοπλισμένο με δέκα κέρατα, που «θα φάνε όλη τη γη, θα την πατήσουν κάτω από τα πόδια και θα τη συντρίψουν» (7.23).  Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, που κλείνει τον χριστιανικό κανόνα, ανήκει τυπικά σε αυτή τη λογοτεχνία.

Η Ρώμη ονομάζεται « Βαβυλώνα η Μεγάλη μητέρα των πόρνων και των βδελυγμάτων της γης». Είναι «κάθισμένη σε ένα κόκκινο θηρίο καλυμμένο με βλάσφημους τίτλους και που φέρει επτά κεφάλια και δέκα κέρατα». Τα επτά κεφάλια αντιπροσωπεύουν τους επτά λόφους της Ρώμης. « Και αυτή η γυναίκα είναι η Μεγάλη Πόλη, αυτή που βασιλεύει στους βασιλιάδες της γης». Ο άγγελος διακηρύσσει: « Η Βαβυλώνα η Μεγάλη έπεσε, έπεσε. έχει γίνει τόπος κατοικίας δαιμόνων»  . «Μέσα σε μια μέρα θα πέσουν πάνω της πληγές: λοιμός, πένθος και πείνα. θα καταναλωθεί από φωτιά . « Αλληλούγια!

Ναι ο καπνός του υψώνεται για πάντα» (17.5-19.3). Στη συνέχεια ακολουθεί ένα όραμα «της Αγίας Πόλης, της Ιερουσαλήμ, που κατεβαίνει από τον Θεό από τον ουρανό» (21:10).  Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή τη δαιμονοποίηση της Ρώμης στην θρησκεία που τον 4ο αιώνα θα γινόταν η θρησκεία της Ρώμης;  Πρέπει να αντιστρέψουμε το ερώτημα: πώς μπορούμε να εξηγήσουμε ότι η Ρώμη μετατράπηκε σε μια θρησκεία της οποίας η προγραμματική προφητεία είναι η πτώση της Ρώμης και η αναγέννηση της Ιερουσαλήμ;  Η μεταστροφή της Ρώμης στον Χριστιανισμό είναι ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της ιστορίας, που κανένας ιστορικός δεν έχει λύσει ακόμη.

Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο Χριστιανισμός διαδόθηκε αρχικά στη Ρώμη από τα κάτω. Σύμφωνα με τον ειδωλολάτρη συγγραφέα Κέλσο, που έγραφε υπό τον Μάρκο Αυρήλιο (μ.Χ. 161–180), οι χριστιανοί ιεροκήρυκες, που ήταν ακόμη κυρίως Εβραίοι εκείνη την εποχή, στόχευαν αδαείς και ευκολόπιστους ανθρώπους, σκλάβους και γυναίκες ιδιαίτερα.11

Προσηλυτίζοντας τις απαίδευτες μάζες στον Χριστιανισμό, επέσπευσαν την πτώση της Ρώμης; Τα μεγάλα μυαλά το σκέφτηκαν. Ας παραθέσουμε τον Έρνεστ Ρενάν:  « Κατά τον 3ο αιώνα , ο Χριστιανισμός ρουφούσε την αρχαία κοινωνία σαν βρικόλακας, εξαντλώντας όλες τις δυνάμεις της και φέρνοντας αυτή τη γενική νευρικότητα ενάντια στην οποία οι πατριώτες αυτοκράτορες πολέμησαν μάταια. […]

Η Εκκλησία, τον 3ο αιώνα  μονοπωλώντας την ζωή εξαντλεί την κοινωνία των πολιτών, την αιμορραγεί, δημιουργεί ένα κενό. Οι μικρές κοινωνίες σκότωσαν τη μεγάλη κοινωνία. Η αρχαία ζωή, μια εντελώς εξωτερική και αρρενωπή ζωή, μια ζωή δόξας, ηρωισμού, αστικής νοοτροπίας, ζωή του φόρουμ, του θεάτρου, του γυμνασίου, ηττάται από την εβραϊκή ζωή, η αντιστρατιωτική ζωή, ο φίλος του σκιές, ζωή των ανθρώπων χλωμή, βουλωμένη12 .»  Αυτή η κατηγορία δεν προήλθε από τον αντικληρικό εγκέφαλο του Ρενάν.

Η ρωμαϊκή συγκλητική αριστοκρατία, η οποία παρέμεινε κυρίως ειδωλολατρική μέχρι τον 5ο αιώνα, σκέφτηκε με τον ίδιο τρόπο. Φαίνεται επίσης ότι η εύνοια που έδωσαν στον Χριστιανισμό οι αυτοκράτορες μετά τον Κωνσταντίνο ήταν μια πτυχή της πάλης για την εξουσία μεταξύ του αυτοκράτορα και της Γερουσίας.

Αυτό υποδηλώνει η απόφαση του αυτοκράτορα να αφαιρέσει από την Γερουσία τον βωμό της Νίκης, με το άγαλμα της φτερωτής θεάς να κρατά ένα κλαδί φοίνικα. Το 384, ο γερουσιαστής Συμμάχος έγραψε στον αυτοκράτορα Βαλεντινιανό Β’ παρακαλώντας τον να αποκαταστήσει τον βωμό και, μαζί του, τις «προγονικές τελετές» που φέρνουν την ευλογία των θεών στη Ρώμη: «Ποιος είναι αρκετά φιλικός με τους βαρβάρους για να μη θέλει βωμό της Νίκης; ” ρωτάει.

Σαφώς, συνέβαιναν πολύ περισσότερα εδώ από μια απλή μάχη εξουσίας μεταξύ χριστιανών αυτοκρατόρων και ειδωλολατρών γερουσιαστών. Αφαιρέστε τη Θεά της Νίκης από τη Ρωμαϊκή Γερουσία! Μπορούμε να φανταστούμε μια πιο απαίσια συμβολική χειρονομία;  Γνωρίζουμε ότι στις αρχές του 5ου αιώνα οι τελευταίοι ειδωλολάτρες θεωρούσαν τους χριστιανούς υπεύθυνους για την λεηλασία της Ρώμης από τον Αλάριχο (410).

Για να τους απαντήσει ο μεγάλος Άγιος Αυγουστίνος έγραψε την Πόλη του Θεού . Δεν αμφισβητεί ότι οι Χριστιανοί είναι αδιάφοροι για την επίγεια πόλη τους, νοιάζονται μόνο για την ουράνια πόλη τους. Θέλει όμως να καθησυχάσει τους Ρωμαίους: απογυμνώνοντας τους από τα επίγεια αγαθά τους, οι Βησιγότθοι έδρασαν για τη σωτηρία της ψυχής τους και τους έφεραν πιο κοντά στον Θεό. Όσο για τις βιασμένες κόρες τους, δεν τους έγινε κακό, αφού οι ψυχές τους δεν ήταν μολυσμένες — εκτός φυσικά και αν βίωσαν ευχαρίστηση (Ι, 10).  Όταν η Ρώμη ανέκαμψε, είχε γίνει αποικία της Ιερουσαλήμ, με έναν πάπα να κάθεται στο αυτοκρατορικό παλάτι του Λατερανού.

Η Ιερουσαλήμ έγινε για τους απογόνους των Ρωμαίων η Αγία Πόλη. Δεκαοκτώ αιώνες αφότου η Ρώμη προσπάθησε να διαγράψει το Ισραήλ από προσώπου γης, η Δύση, μορφωμένη στην εξιδανίκευση αυτού του ίδιου αρχαίου Ισραήλ, το ξαναδημιούργησε.  Και αυτός ο Εβραίος Θεός που υιοθετήσαμε, τι απέγινε; Είναι νεκρός.

Το απορρίψαμε, όπως το ξένο σώμα που ήταν: μάλλον ζήστε χωρίς Θεό παρά με αυτή την γκροτέσκα παρωδία της θεότητας! Αυτή ήταν η ιστορική λογική του αθεϊσμού, όπως είπε περίφημα ο Thomas Jefferson: « Οι χριστιανικές αιρέσεις έχουν δώσει μεγάλη ισχύ στον αθεϊσμό μέσω του δόγματος ότι δεν θα υπήρχε επαρκής απόδειξη ύπαρξης του Θεού χωρίς την Αποκάλυψη13 .»  Δεν είναι καιρός να καταγγείλουμε την κατάχρηση εμπιστοσύνης στην οποία υπήρξαν θύματα οι πρόγονοί μας και να ανανεώσουμε το συμβόλαιο που μας συνέδεε με την ελληνορωμαϊκή λογική;  Φυσικά θα κρατήσουμε τον Ιησού, του οποίου η υπέροχη ιστορία μας διδάσκει όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για τις ελίτ της Ιερουσαλήμ και τον τρόπο με τον οποίο σταυρώνουν τους εχθρούς τους οι Ιουδαίοι.”

Print Friendly, PDF & Email Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Facebook (ανοίγει σε νέο παράθυρο) Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Twitter (ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο LinkedIn (ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Pocket (ανοίγει σε νέο παράθυρο) Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Reddit (ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Whats App (ανοίγει σε νέο παράθυρο) Κάντε κλικ για κοινή χρήση στο Telegram (ανοίγει σε νέο παράθυρο)Κάντε κλικ για να στείλετε email σε έναν φίλο (ανοίγει σε νέο παράθυρο) Laurent Guyénot, Από τον Γιαχβισμό στον Σιωνισμό, Kontre Kulture, 2016, σελ. 51. John E. Anderson, Jacob and the Divine Trickster: A Theology of Deception and Yhwh’s Fidelity to the Ancestral Promise in the Jacob Cycle , Eisenbrauns, 2011, σελ. 1. Pierre Hadot, Το Πέπλο της Ίσιδας. Δοκίμιο για την ιστορία της ιδέας της φύσης, Folios/Gallimard, σελ. 27-28. Βίοι και απόψεις επιφανών φιλοσόφων , VII, i, §147. Περί της φύσεως των θεών, II, xii, §34. Origen, Against Celsus, VI, 28 . Diodorus of Sicily, XXXIV, 1, in Théodore Reinach, Texts of Greek and Roman authors related to Judaism, 1895, p. 56-57. Jean Daniélou, Philo of Alexandria, Arthème Fayard, 1958, σελ. 24 και 14. Martin Goodman, Rome and Jerusalem: The Clash of Ancient Civilizations, Penguin, 2007, σελ. 454. Ibid ., σελ. 484. Ο Ευσέβιος Καισαρείας έχει διαφορετική χρονολογία, αλλά είναι μεταγενέστερη πηγή. Louis Rougier, Celsus against the Christians (1965), Le Labyrinthe, 1997, σελ. 17. Ernest Renan,  Marcus Aurelius and the end of the ancient world (History of the origins of Christianity, book VII), 4th ed ., Calmann Lévy, 1882, p. 589-90. Επιστολή στον Τζον Άνταμς, 11 Απριλίου 1823.

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.  Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν. Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους να πιστεύουν όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

 

 

 

 

 

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.