Θυσιαστείτε για να αναχαιτίσουμε τον Δράκο 888
Σε ένα πλαίσιο όπου η Ουάσιγκτον έχει ορίσει το Πεκίνο ως συστημικό γεωπολιτικό αντίπαλο, η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί να αναδιαμορφώσει το παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο προς όφελός της.
Για να το κάνει αυτό, χρησιμοποιεί κλασικά διπλωματικά μέσα – χωρίς να παύει να καταφεύγει σε μονομερή ή καταναγκαστικά μέτρα.
Απόρροια του διπλωματικού μέσου, η συνιστώσα των μέσων ενημέρωσης κατέχει κυρίαρχη θέση στην αντικινεζική πολιτική της Ουάσιγκτον. Το φερέφωνο της αμερικανικής γεωπολιτικής, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης είναι υπεύθυνα να κάνουν την κοινή γνώμη να προσκολληθεί στην αμερικανική αφήγηση σύμφωνα με την οποία η Κίνα αποτελεί μια μεγάλη γεωπολιτική απειλή.
Αυτά τα μέσα ενημέρωσης και τα διπλωματικά εργαλεία χρησιμοποιούνται από την Ουάσιγκτον για να εξυπηρετήσουν τον ίδιο στόχο: να διατηρήσουν τον έλεγχο του επιπέδου συνεργασίας που αναπτύσσει η Κίνα με τρίτες χώρες και να διατηρήσουν ή να επιβεβαιώσουν την παντοδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών στις παγκόσμιες υποθέσεις.
Συγκράτηση της Κίνας μέσω των ΜΜΕ
Η αιτιολόγηση των αμερικανικών διπλωματικών επιθέσεων κατά του Πεκίνου γίνεται σε αφθονία μέσω των μέσων ενημέρωσης, όπου η αμερικανική στρατηγική περιορισμού της Κίνας φέρει πιο υποβλητικά ονόματα για το ευρύ κοινό.
Ο διάλογος των ΜΜΕ τονίζει τακτικά την επιτακτική ανάγκη να διατηρηθούν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες μπροστά στο αυταρχικό μοντέλο που ενσαρκώνει το Πεκίνο και να υπερασπιστούμε τις «δυτικές αξίες» ενάντια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποδίδονται στο Πεκίνο. Αυτό το ζωηρό πορτρέτο της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης στον κόσμο υποδηλώνει ότι η ιδεολογική συνιστώσα θα συνεχίσει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής στρατηγικής περιορισμού της Κίνας και ότι η αμερικανική υποστήριξη στα αυτονομιστικά κινήματα – στην Ταϊβάν, το Χονγκ Κονγκ, το Θιβέτ και το Σιντζιάνγκ – θα συνεχίσει ως μέσο πολιτικής και οικονομικής πίεσης κατά του Πεκίνου.
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης τονίζουν επίσης την ανάγκη μείωσης της οικονομικής εξάρτησης από το Πεκίνο και προστασίας από την κινεζική τεχνολογική διείσδυση. Αυτά τα ίδια μέσα απηχούν την αμερικανική κατηγορία ότι η Κίνα πλημμυρίζει τις δυτικές αγορές με ηλεκτρικά οχήματα και ηλιακούς συλλέκτες λόγω της αθέμιτης «πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας» στην παραγωγή. Κατηγορία που εντάσσεται στο σχέδιο του δυτικού μπλοκ να ανανεώσει το οικονομικό του μοντέλο χρησιμοποιώντας πράσινες ενέργειες.
Αυτή η εχθρότητα προς το Πεκίνο –και τα δραστικά μέτρα προστατευτισμού που ακολούθησαν– αντικατοπτρίζει την άρνηση της Ουάσιγκτον να ανεχθεί έναν ανταγωνιστή του κύρους της Κίνας σε μια παγκόσμια οικονομική αγορά στην οποία το δυτικό μπλοκ κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες. Αυτή η πτυχή της αμερικανικής στρατηγικής στοχεύει επίσης στον αποκλεισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως παραγωγού πράσινης ενέργειας , ως διεξόδου για κινεζικά ηλεκτρικά οχήματα χαμηλού κόστους, και ως εκ τούτου ως δυνητικού ανταγωνιστή της Ουάσιγκτον.
Όσον αφορά την αφήγηση σχετικά με την ανάγκη διασφάλισης της ασφάλειας και της ελευθερίας της θαλάσσιας κυκλοφορίας στη στρατηγική περιοχή Ινδο-Ειρηνικού, στοχεύει να δικαιολογήσει τη στρατιωτική πίεση που ασκεί η Ουάσιγκτον στην άμεση γειτνίαση του Πεκίνου.
Όσον αφορά την Ταϊβάν, η Ουάσιγκτον συνεχίζει να διατηρεί ασάφεια: αναγνωρίζουμε ότι η Ταϊβάν ανήκει στην Κίνα –όπως αναφέρεται ξεκάθαρα στα τρία κοινά ανακοινωθέντα– αλλά θα υπερασπιστούμε την Ταϊβάν σε περίπτωση επανένωσης που επιβάλλει το Πεκίνο. Αυτή η απομάκρυνση από τη λογική ανανεώθηκε από τον Antony Blinken την επομένη της τελευταίας επίσημης επίσκεψής του στην Κίνα. Στο μεταξύ, η Ουάσιγκτον διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με το νησί και συνεχίζει να του πουλά όπλα, κατά παράβαση των συμφωνιών που έχουν συναφθεί με το Πεκίνο.
Με βάση όλα τα παραπάνω στοιχεία, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης είναι επίσης υπεύθυνα για τη νομιμοποίηση μονομερών αμερικανικών αποφάσεων, όπως η επιβολή κυρώσεων εκτός πλαισίου του ΟΗΕ, είτε κατά των εταίρων του Πεκίνου, όπως η Ρωσία, το Ιράν και η ΛΔΚ, είτε κατά της ίδιας της Κίνας.
Πολυμερείς δομές στις οποίες κυριαρχεί η Ουάσιγκτον
Με εξαίρεση μερικά διαφωνούντα μέλη, πολυμερείς δομές στις οποίες κυριαρχεί η Ουάσιγκτον, όπως το ΝΑΤΟ, η G7 και η ΕΕ, έχουν τηρήσει την αμερικανική στρατηγική περιορισμού του Πεκίνου. Αν και οι αντιρωσικές κυρώσεις που υιοθετήθηκαν από αυτά τα ίδια μπλοκ δεν φέρουν το όνομα «αποσύνδεση με την Κίνα», εντούτοις εξυπηρετούν τον ίδιο στόχο: την καταστροφή των προεκτάσεων της κινεζικής ισχύος.
Η αντιμετώπιση της Κίνας απαιτεί την εξάλειψη της διμερούς προσέγγισης και την υιοθέτηση κοινών θέσεων: αυτό είναι το σύνθημα των πολυμερών δομών που κυριαρχούνται από την Ουάσιγκτον. Βρίσκουμε αυτό το σύνθημα στη « Στρατηγική προς την Κίνα » που εγκρίθηκε το 2023 από το Βερολίνο: « Η στρατηγική μας έναντι της Κίνας είναι σταθερά αγκυρωμένη στην κοινή πολιτική της ΕΕ έναντι της Κίνας ».
Η μόνη χώρα της G7 που υπέγραψε το BRI, η Ιταλία έπρεπε να εγκαταλείψει αυτό το σχέδιο μετά από μεγάλη πίεση από τους συμμάχους της, οι οποίοι κατηγόρησαν τη Ρώμη ότι πρόδωσε το δυτικό μπλοκ θέλοντας να ανοίξει την πρόσβαση στην Κεντρική Ευρώπη στην Κίνα και στην ανατολική και νότια πλευρά του ΝΑΤΟ. Ομοίως, η αμερικανική αφήγηση σύμφωνα με την οποία η τεχνολογία 5G της κινεζικής Huawei αποτελεί απειλή για την εθνική ασφάλεια των χωρών της ΕΕ πήρε το καλύτερο από τις συμφωνίες που υπογράφηκαν μεταξύ του κινεζικού κολοσσού και πολλών ευρωπαϊκών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Πορτογαλίας. Στο ίδιο πνεύμα, θα άξιζε αναμφίβολα να μελετηθούν οι πολιτικές και οι παραμέτρους των μέσων ενημέρωσης που ώθησαν την Τσεχική Δημοκρατία σε μια ιδιαίτερα εχθρική στάση έναντι του Πεκίνου από την άνοδο στην εξουσία του Petr Pavel, πρώην προέδρου της στρατιωτικής επιτροπής του ΝΑΤΟ.
Συμβαίνει όμως και η Ουάσιγκτον να μην πετυχαίνει τους στόχους της. Η Ουγγαρία –η οποία πρόκειται να αναλάβει την προεδρία της ΕΕ– και η Σλοβακία δεν αμφιταλαντεύτηκαν μπροστά στην πίεση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να αποσυνδέσουν τις οικονομίες τους από την Κίνα. Το σχέδιο για την εξάλειψη της ομόφωνης ψηφοφορίας στην ΕΕ για ζητήματα εθνικής ασφάλειας στοχεύει ακριβώς να θέσει τέλος στην επιθυμία για ανεξαρτησία αυτών των μελών. Ο Πρωθυπουργός της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίκο σε πρόσφατη δήλωση εξιστόρησε την πίεση που έχει αντιμετωπίσει η κυβέρνησή του επειδή αρνήθηκε να ευθυγραμμιστεί με τις πολιτικές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ο Σλοβάκος ηγέτης επεσήμανε μάλιστα την ευθύνη των κομμάτων της αντιπολίτευσης , της φωνής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στη χώρα του, στην απόπειρα δολοφονίας στην οποία υποβλήθηκε.
Εκτός από αυτά τα «αντιφρονούντα» μέλη –ή εκείνα που συνδέονται με την κυριαρχία τους– είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον ασκεί σχεδόν ολοκληρωτική κυριαρχία επί της G7, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Πολυμερείς δομές όπου κάθονται χώρες από το Νότο
Η κατάσταση είναι πιο λεπτή σε υβριδικές πολυμερείς δομές, όπως η G20, όπου βρίσκονται χώρες του Νότου, ή δομές που κυριαρχούνται εξ ολοκλήρου από χώρες του Νότου, όπως η ASEAN. Σε αυτό το είδος δομής, δεν είναι τόσο εύκολο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να επιβάλουν τη στρατηγική τους για τον περιορισμό του Πεκίνου.
Στην τελευταία σύνοδο κορυφής της G20, υπό την προεδρία της Ινδίας , η τελική δήλωση δεν περιλάμβανε, όπως θα ήθελε η Ουάσιγκτον, καταδίκη των ενεργειών της Μόσχας στην Ουκρανία. Η απουσία του Xi Jinping από αυτή τη σύνοδο κορυφής είχε ίσως δύο στόχους: να δώσει στο Νέο Δελχί την ευκαιρία να μιλήσει εξ ονόματος του Παγκόσμιου Νότου, επικυρώνοντας τη συμμετοχή της Αφρικανικής Ένωσης στη G20 και να αποτρέψει τις δυτικές χώρες να μην αναλάβουν ευθύνη. για την Κίνα για την τελική δήλωση.
Σε μια δομή όπως η ASEAN, έμβλημα της στρατηγικής περιοχής της Νοτιοανατολικής Ασίας και που χαρακτηρίζεται από διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να ενοποιήσουν τις θέσεις των δέκα μελών ενάντια στο Πεκίνο. Αντίθετα, η Ουάσιγκτον προσπαθεί να αναπτύξει νέες συνεργασίες ή να εμβαθύνει τις υπάρχουσες (συμμαχία ασφαλείας με τις Φιλιππίνες , ολοκληρωμένη στρατηγική εταιρική σχέση με την Ινδονησία κ.λπ. ), με απώτερο σκοπό να επιτείνει τις εντάσεις μεταξύ της Κίνας και των γειτόνων της και να εμποδίσει την άνοδο της Κίνας στην Ινδία -Ειρηνικός και όχι μόνο.
Λογικά, οι αμυντικές συμφωνίες που συνήφθησαν στο πλαίσιο αυτών των διμερών εταιρικών σχέσεων επεκτείνονται στη συνέχεια στην Κίνα και την ASEAN. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Κινέζοι επιθυμούν να καθιερώσουν έναν Κώδικα Συμπεριφοράς στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, ο οποίος θα απέκλειε την παρέμβαση από δυνάμεις ξένες προς την περιοχή, δεν φαίνεται πιθανό να πραγματοποιηθεί. Αποτρέποντας τη συναίνεση μεταξύ των μελών του ASEAN, οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να αναγκάσουν την Κίνα να διαπραγματευτεί χωριστά τη διευθέτηση των εδαφικών και θαλάσσιων διαφορών της με κάθε γείτονά της – γνωρίζοντας ότι η αμερικανική στρατηγική συνίσταται ακριβώς στο να εμποδίσει το Πεκίνο και τους γείτονές του να καταλήξουν σε συμφωνία.
Αλλά η κατάσταση είναι λιγότερο ρευστή από ό,τι φαίνεται για την Ουάσιγκτον. Ανυπομονώντας να μην γίνουν, εις βάρος τους, όργανα της αμερικανικής στρατηγικής περιορισμού της Κίνας, αρκετά μέλη του ASEAN επέλεξαν μια πολιτική διαφοροποίησης της διπλωματίας και της οικονομίας τους. Αυτή είναι ιδιαίτερα η περίπτωση του Βιετνάμ, της Ταϊλάνδης, της Ινδονησίας και της Μαλαισίας – ακόμη και της Πολιτείας του Μπρουνέι , γνωρίζοντας καλά τη σημασία της στρατηγικής της θέσης. Η Ταϊλάνδη και η Μαλαισία έχουν εκφράσει ακόμη και την επιθυμία να ενταχθούν στην ομάδα BRICS: περισσότερο από την έκφραση μιας μη ευθυγράμμισης με τις αμερικανικές θέσεις, αυτά τα στοιχεία απονομιμοποιούν τη στρατηγική της στρατιωτικής περικύκλωσης της Κίνας από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτή η αδιαμφισβήτητη αποδυνάμωση της αμερικανικής θέσης στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή υποδηλώνει από μια άλλη οπτική γωνία την απόφαση της Ουάσιγκτον να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να διατηρήσει την ηγεμονία της – ιδίως κραδαίνοντας την απειλή της Ταϊβάν.
Οι συνεχιζόμενοι άγριοι πόλεμοι στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή συμπληρώνουν την εικόνα. Θυσιάζοντας την Ουκρανία, η Ουάσιγκτον ελπίζει να αποδυναμώσει τον στρατηγικό εταίρο του Πεκίνου, τη Ρωσία. Αναθέτοντας στο Ισραήλ την ανείπωτη αποστολή της γενοκτονίας στα παλαιστινιακά εδάφη, η Ουάσιγκτον αποδεικνύει, εις βάρος της, ότι οι ιστορικοί εταίροι των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή της Δυτικής Ασίας, όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, δεν εφαρμόζουν πλέον τις οδηγίες της Ουάσιγκτον με πολύ ζήλο όπως στο παρελθόν. Όπως οι γείτονες της Κίνας, επιδιώκουν να εξισορροπήσουν τις σχέσεις τους με τις μεγάλες δυνάμεις προκειμένου να δώσουν προτεραιότητα στα εθνικά τους συμφέροντα.
πηγή: New Eastern Outlook
